Sinds mijn kindertijd ben ik geboeid door vormen, vooral de vormen in de architectuur. Ik groeide op in Utrecht en bewonderde het prachtige Rietveld/Schreuderhuis en de bioscoop Vreeburg. Ook de stadsschouwburg van Dudok daar raakte ik altijd van onder de indruk.

Toch was het niet vanzelfsprekend dat mijn toekomst zich in deze richting zou ontwikkelen. Integendeel, geen vormen, maar mensen speelden de grootste rol in mijn werk. Mijn werk, mijn passie, had alles met mensen, de maatschappij en de politiek te maken. Van stakingsleider tot vakbondsbestuurder, van opleider tot adviseur bepaalde voor het grootste deel mijn leven. Tot mijn pensioen op 60 jarige leeftijd.

Nu kwam mijn eerste liefde - vormen, architectuur, beelden - weer op de voorgrond. Daarin ontdekte ik het beeldhouwen, het ambacht, vormen maken uit steen, daarna uit metaal. Al werkend ontdekte ik de restruimte tussen de vormen.

Die restruimte, die ook weer een restvorm zichtbaar maakt, dat boeit mij mateloos. Het is een paradox, ruimte die weer vorm wordt. De ruimte die tussen alles is, die ruimte verbindt ook alles met elkaar. Dit zichtbaar maken van de vorm in de restruimte en daar weer een beeld van maken, dat is wat ik wil. Zo vorm ik mijn eigen werkelijkheid. In metaal en in albast. Hard en kwetsbaar transparant. Het is heel spannend om deze ontdekkingsreis te maken.