Dertien jaar geleden bezocht ik in Berlijn het Joods Museum, ontworpen door architect Daniel Libeskind. Het bezoek maakt op mij diepe indruk.

Langzaam oplopende gangen, die bij mij een oneindig ruimtelijk gevoel teweeg brengen.
De lege betonnen ruimte, de Holocausttoren, met bovenin een spleet licht, is overweldigend. Een betonnen ruimte, die door zijn vorm zoveel emotie kan losmaken.
De smalle uitsparingen in de wanden die strepen licht doorlaten, versterken
een spirituele verbeelding.

Libeskind is een architect die ontwerpt vanuit de leegte, het niet aanwezige, het onzichtbare: het gebouw was voor mij een openbaring. De verbinding van architectuur en mijn beeldende kunst.

Mijn beelden van steen, perspex en metaal ontstaan uit de lege ruimte tussen de vormen, de eindeloze ruimte die tussen alles inzit.
Die restruimte, die ook weer een restvorm zichtbaar maakt, boeit mij mateloos.
Het is een paradox, ruimte die weer vorm wordt.
Dit zichtbaar maken van de vorm in de restruimte en daar weer een beeld van maken, dat is wat ik wil.

Ik heb in het Joods Museum veel restruimte getekend en daar beelden van gemaakt. Het beeld Arta 75 Joods Museum Berlijn 4 is een stuk van een grafsteen van kalkzand,
gevat in doorzichtige perspexplaten. In het uitgezaagde deel wordt de leegheid zichtbaar gemaakt. Het is een hommage aan de grondgedachte van Daniel Libeskind